میان بازوان گشودهء پل ...

    چه بی پیرایه برای دلتنگیت گریه می کنند
      
                  و لحظه های جاری زمان که برایم سالها ی روبه رو یم را به ثانیه ها خرد می کنند .
   
        امروز هم از آسمان آبی تا کهکشان دیدگانت ، زمزمهء رود  نجوا سروده بود.
  
                            می دانی که از خیال بارانیشان ، سبد سبد غصه خاطره ام را می فشارد.

      غرق می شوم تا خیال تو که بارانیم کند و باد که این بار ...

          از خیال جنگل تا آشیانهء آبی عشق درختان به انتظار دستانمان آرمیده اند اگر در هم بفشرد آنگونه  که گرمی تو ، سردی من ، حلقه های آبی نقره فام را در هم ...  .

                آسمانی من !
                                        می دانم و باز هم می گویم :
                                                                                      بر نداشته هایم خرده مگیر ... .
       
        کنار من که بایستی با دو چشم تو آسمان در اختیار و با پاهای من ، کویر ، در اندیشهء عبور ...

       چه بی پیرایه برای دلتنگیت گریسته ام 
                                                              زیر پل
                                                                                  میان بازوان گشودهء  پل .

                                                                                                    پاینده باشید.
                                                                                                        قاصدک