با آنان بگو که با ما نیاز شنیدنشان نیست ....

دیر گاهیست که دستی بداندیش دروازه کوتاه خانه ما را                                نکوفته است . در آیینه و مهتاب و بستر می نگریم در دستهای یکدیگر می نگریم و در وازه ترانه آرامش انگیزش را                               در سکوتی ممتد                                                        مکرر می کند . بدین گونه زمزمه ای ملال آور را به سرودی دیگر گونه مبدل یافته ایم بدین گونه در سرزمین بی گانه یی که در آن هر نگاه و هر لبخند                            زندانی بود لبخند و نگاهی آشنا یافته ایم بدین گونه بر خاک پوسیده ای که ابر پست                                            بر آن باریده است پایگاهی پا بر جا یافته ایم ... آسمان بالای خانه باد ها را تکرار می کند باغچه از بهاری دیگر آبستن است و زنبور کوچک گل هر ساله را در موسمی که باید دیدار می کند . من در تو نگاه می کنم در تو نفس میکشم و زندگی مرا تکرار می کند به سان بهار که آسمان را و علف را و پاکی آسمان در رگ من ادامه می یابد . با آنان بگو که با ما نیازی به شنیدنشان نیست . با آنان بگو که با تو مرا پروای دوزخ دیدار ایشان نیست تا پرنده سنگین بال جادویی را که نغمه پرداز شبان گاه و بامداد ایشان است بر شاخسار تازه روی خانه ما مگذاری . در آیینه و مهتاب و بستر بنگریم در دستهای یکدیگر بنگریم تا در ترانه آرامش انگیزش را در سرودی جاودان مکرر کند . تا نگاه ما                نه در سکوتی پردرد                 نه در فریادی ممتد که در بهاری پر جویبار و پر آفتاب به ابدیت پیوندد ... احمد شاملو ۱۳۳۸                                                                                        آرزومند آرزوهای سبزتان                                                                                        گلرخ