روزگاری پیش که باران و ستاره و ابر و ماه رونقی داشت ، می نوشتیم . شادی و سکوت را می نوشتیم ، نور و دلتنگی را می نوشتیم و حتی انتظار را ... .
روزگاری که عشق جسارت نمی خواست ، فقط دل می خواست .
روزگاری که ما تنهای تنها ، خوشبخت خوشبخت بودیم .
روزگاری که با سپیده صبح چشمانمان را در خیال ماه دیشب می گشودیم و شب که می شد خیالمان ستاره باران خورشید صبح را می طلبید تا لحظه دیدار ... .
روزگاری که دلتنگی هم لذ تی داشت و نگاهمان پنجره ای بود به آسمان فردا ... روزگاری که زندگی شوکران فریبها و دغلها را به دیوار قلبهایمان نیاویخته بود .
بعد از دیر زمانی که عشق را پشت قلبهایمان نوشیدیم و زندگی را از چارچوب شیشه ای نگاه های دیگران به دست باد سپردیم ، حال برگشته ایم ، ما هیچوقت از کنار هم بودن پا پس نمی کشیم . ما هیچوقت من و تو نمی شویم ، ما ، همیشه ما می مانیم حتی اگر تنهای تنها ، خوشبخت خوشبخت باشیم . حتی اگر بودنمان برای همه سایه شود . حتی اگر چشمهایی میان ما برخیزند ، نگاهشان را می شکنیم ... .
 
ما میان پلک های خواب آلود آسمان شب ، مسافر سحریم ... دیگر تا طلوع سپیده راهی نمانده ... تا خورشید ، باید ستارگان را شماره کنیم ...
چشمانت را که باز کنی ،رسیده ایم .

زندگی ، سرشار از ستارگان طلایی

                        تا نمناکی چشمان من می دود ...

آفتاب ، سرشار از رویش

                        در وجودمان بر می خیزد ...

میان لب و لبخند

میان چشمانت و نگاه من

فاصله یک لحظه است .

کاش در این آسمان پر ستاره

                     بالی برای پریدن ما تا آبی رویاها گشوده می شد .

کاش می فهمیدند ، درنگی می کردند

                                      برای شروع یک تماشا  .

کاش می دانستند

      قلب ما برای زندگی بس است

                     اگر آسمان پناهی باشد ...

باد می آید

سردی خیالم را به آسمان می برد

                             چطور نمی فهمند ...؟؟...

                                                                               آرزومند آرزوهای سبزتان

                                                                                             گلرخ