افق روشن ....


روزی  ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبائی را خواهد گرفت.

---

روزی که کمترین سرود
                                  بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری ست.
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل
  افسانه ئی ست
و قلب
برای زندگی بس است.

روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.

روزی که آهنگ هر حرف ، زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم.

روزی که هر لب ترانه ئی ست
تا کمترین سرود ،بوسه باشد .

روزی که تو بیائی ،برای همیشه بیائی
و مهربانی با زیبائی یک سان شود.

روزی که ما دوباره برای کبوترهای مان دانه بریزیم ...

---

و من آن روز را انتطار می کشم
حتا روزی
که دیگر
نباشم .
                                                                                         زنده یاد احمد شاملو
----------------------------------------------------------------------------------------------------
   دوستان صمیمی و خوبم ، از اینکه این چند وقت از سر زدن به وبلاگهای خوبتون معذور شدم من را ببخشد و بدونید همیشه دوستتون دارم .برای ما هم دعا کنید ......
                                                                                                       
پاینده باشید
                                                                                                            قاصدک

شکیبیدن ... گشاده بودن


توان صبر کردن
برای رو در رویی با آنچه باید روی دهد
برای مواجهه با آنچه روی می دهد .

شکیبیدن
گشاده بودن
تحمل کردن
آزاده بودن .

مارگوت بیکل

کوه را توانی برای صبوری هست
اگر آسمان
اشکی برای شکستن نمی ریخت
و زمین
دهانی برای بلعیدن نداشت .

شیطان ...


از خانه به در
از کوچه برون
تنهایی ما سوی خدا می رفت.
در جاده
درختان سبز
گلها وا
شیطان نگران : اندیشه
                                     رها می رفت .
خار آمد
و بیابان و سراب
کوه آمد و خواب
آواز پری : مرغی به هوا میرفت ؟
--- نی - همزاد گیاه بود
از پیش گیا می رفت .
شب می شد و روز .
جایی - شیطان نگران  :
تنهایی ما می رفت .



                           اگر غم لشکر انگیزد  که  خون  عاشقان  ریزد
                           من و ساقی به هم تازیم و بنیادش بر اندازیم

امروز بالاخره امتحاناتمون تموم شد . بازم برگشتیم پیش شما دوستان عزیز و مهربونیاتون . یک دنیا ممنون از اینکه ما رو فراموش نمیکنین .
                                                                                آرزومند سبزترین آرزوها برای شما
                                                                                 گلرخ

فقط یه فال

                                  ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
                                  محصول دعا در ره   جانانه   نهادیم
                                  در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش
                                  این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم
                                  سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد
                                  تا روی درین منزل دیوانه نهادیم
                                  در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را
                                  مهر لب او بر در این خانه نهادیم
                                 
در خرقه ازین بیش منافق نتوان بود 
                                  بنیاد از این شیوه رندانه نهادیم 
                                  چون می رود این کشتی سرگشته که آخر 
                                  جان در سر آن گوهر یکدانه نهادیم
                                 
 امنة لله که چو ما بی دل و دین بود
                                  آنرا که لقب عاقل و فرزانه نهادیم

                                  قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ
                                  یارب چه گدا همت و شاهانه نهادیم
 



ببخشید دوستان عزیزم که نمیایم بهتون سر بزنیم .آخه توی امتحاناتمونه . انشاالله برای همتون جبران می کنم  .
                        
                                                                                        شاد باشید مثل ما
                                                                                        گلرخ



شلیل ......


بی قرار بوسه ای از لبان تو

                                      و آغوش آرامش بخش تو که هستی را در خیالم ذره ای

در تنگنای نفسهای بهار 
                                      خاطر آزرده تر از خیال دوست
                                                                                        پناهم توئی .....
آسوده خاطر که شوم 
                                      هوای شلیل به سرم می زند .

                                                                                     
                                                                                      بهاری و پاینده باشید 
                                                                                                 قاصدک

تسبیح ..



میان دانه های تسبیح

ذکر تو را با قنوت دلم همساز کرده ام

ایمان من تویی

با آبی ترین نوای دلت

آسمان زندگیمان را نواخته ام

سجده گاهم

تکیه گاه شانه های تو .

کبوترهای وحشی دلهایمان

در جستجوی آشیانه ایست  _ فقط _

تا در کنار هم

زندگی را

بر بلندترین مناره های عاشقی بسازیم  ...
                                                                                 با آرزوی بهترینها برای شما
                                                                                   گلرخ

یادگاری .......

 
  خیلی از اوقات بعضی از دوستانمون هستند که درک درستی نسبت به رفتارهای ما پیدا نمی کنندو اونموقع آدمی میمونه که آیا کارش درست بوده یا نه ؟ خوب به هر حال ... این متن کوچک هم یکی از همون مطالبی که قبلا اشاره ای در مورد نوشتنشون کرده بودم . امیدوارم بیان کننده  قسمتی از احساس واقعی من باشه !!‌
***************************************************************
 برای کمک به بلند شدنش رویم را از او برگرداندم ولی موقعی که بر گشتم هنوز داشت گریه می کرد.
                                                                                   
                                                                                                  آسمانی باشید 
                                                                                                      
قاصدک
***************************************************************
و این هم فال  حافظ  مشترک من و گلرخ عزیزم
:

 زهی  خجسته   زمانی  که  یار   باز   آید
                                                           بکام   غمزدگان   غمگسار   باز   آید
 به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم
                                                           بدان امید که  آن   شهسوار  باز   آید
 اگر  نه  در  خم   چوگان  او   رود  سر  من
                                                           ز سر نگویم و سر خود چه کار باز آید
 مقیم بر سر راهش  نشسته ام چون گرد
                                                           بدان هوس  که بدین  رهگذار باز  آید
 دلی  که  با  سر   زلفین   او   قراری   داد
                                                           گمان مبر  که  بدان  دل  قرار  باز  آید
 چه   جور ها  که  کشیدند  بلبلان  از  وی
                                                           به بوی  آنکه  دگر  نو   بهار   باز   آید
 ز نقش بند  قضا  هست  امید   آن  حافظ
                                                           که همچو سرو  بدستم  نگار  باز  آید

The Most Important Part


روز گذشته نامه  زیبایی از یکی از دوستانم به دستم رسید که برای من کاملا قابل درک و قابل توجه بود . حا لا هم می خواهم عینا برای شما  این نامه را نقل کنم . 
خوشحالم که خداوند مرا از این نعمت الهی بی نصیب نگذاشته و وجود نازنینی را در کنارمن قرار داده که پایان تمام نا آرامیهای  ذهنی من هست .
                                                                                                  پاینده باشید 
                                                                                                       قاصدک
**************************************************************

My mother used to ask me what is the most important part of the body. Through the years I would take a guess at what I thought was the correct answer.

When I was younger, I thought sound was very important to us as humans, so I said, "My ears, Mommy." She said, 'No. Many people are deaf. But you keep thinking about it and I will ask you again soon.'

Several years passed before she asked me again. Since making my first attempt, I had contemplated the correct answer. So this time I told her, 'Mommy, sight is very important to everybody, so it must be our eyes.'

She looked at me and told me, 'You are learning fast, but the answer is not correct because there are many people who are blind.'

Stumped again, I continued my quest for knowledge and over the years, Mother asked me a couple more times and always her answer was 'No, but you are getting smarter every year, my child.'

Then last year, my Grandpa died. Everybody was hurt. Everybody was crying. Even my father cried. My Mom looked at me when it was our turn to say our final good-bye to Grandpa. She asked me, 'Do you know the most important body part yet, my dear?'

I was shocked when she asked me this now. I always thought this was a game between her and me. She saw the confusion on my face and told me. 'This question is very important. It shows that you have really lived your life.

For every body part you gave me in the past, I have told you was wrong and I have given you an example why. But today is the day you need to learn this important lesson.

My mother used to ask me what is the most important part of the body. Through the years I would take a guess at what I thought was the correct answer.

When I was younger, I thought sound was very important to us as humans, so I said, "My ears, Mommy." She said, 'No. Many people are deaf. But you keep thinking about it and I will ask you again soon.'

Several years passed before she asked me again. Since making my first attempt, I had contemplated the correct answer. So this time I told her, 'Mommy, sight is very important to everybody, so it must be our eyes.'

She looked at me and told me, 'You are learning fast, but the answer is not correct because there are many people who are blind.'

Stumped again, I continued my quest for knowledge and over the years, Mother asked me a couple more times and always her answer was 'No, but you are getting smarter every year, my child.'

Then last year, my Grandpa died. Everybody was hurt. Everybody was crying. Even my father cried. My Mom looked at me when it was our turn to say our final good-bye to Grandpa. She asked me, 'Do you know the most important body part yet, my dear?'

I was shocked when she asked me this now. I always thought this was a game between her and me. She saw the confusion on my face and told me. 'This question is very important. It shows that you have really lived your life.

For every body part you gave me in the past, I have told you was wrong and I have given you an example why. But today is the day you need to learn this important lesson.

She looked down at me as only a mother can. I saw her eyes well up with tears. She said, 'My dear, the most important body part is your shoulder'

I asked, 'Is it because it holds up your head?' She replied, 'No, it is because it can hold the head of a friend or loved one when they cry.

Everybody, need a shoulder to cry on sometime in life, my dear. I only hope that you have enough love and friends that you will have a shoulder to cry on when you need it.'

Then and there I knew the most important body part is not a selfish one. It is sympathetic to the pain of others.